Saturday 11 July 2015

The Accident ( Short Story)


போலீஸ்காரரின் போன் அடித்தது
" ஹலோ"
"நீங்க திவ்யாவின் அப்பாவா?"
"ஆமாம். நீங்க"
"நாங்க சாய் ஹாஸ்பிடலிலிருந்து
பேசறோம். உங்க மகளுக்கு ஒரு 
ஆக்சிடெண்ட். உடனே வர முடியுமா?"
பதறியபடி போனார். அங்கே அவர் மகள் ரத்த
வெள்ளத்தில் கிடந்தாள்.
"யாரோ ஒரு பையன். குடிச்சிட்டு வண்டி
ஓட்டிட்டு வந்திருப்பான் போல. வந்தவன்
உங்க மகளோட ஸ்கூட்டில இடிச்சிட்டான்.
ஓவர் ஸ்பீடுங்கறதால் நல்ல அடி. ரெண்டு
பேரயும் பக்கத்தில் நின்றவங்க இங்கே
கொண்டு வந்து சேர்த்தாங்க. "
சொல்லிக்கொண்டே போனாள் நர்ஸ். பைக்
ஓட்டிய பையனை பார்த்த திவ்யாவின்
அப்பா அதிர்ந்தார் 'இவனா?' என
விளரினார்..
சில நிமிடங்களுக்கு முன்...
"ஸ்டாப் ஸ்டாப். ஓரமா பைக்கை நிறுத்து.
குடிச்சிருக்கியா?"
"இல்ல சார்".
"பொய் சொல்லாதே. அதான் வர்ற
வாடையில் எனக்கே போதை வந்திடும்
போல இருக்கே!"
"அது... வந்து.. வந்து..."
"அதான் வந்துட்டியே. அப்புறம் என்ன
வந்து வந்துன்னு உளறுறே.. சரி சரி
எவ்வளவு இருக்கு?"
"சார்..."
"தம்பி ட்ரங்க் அண்ட் ட்ரைவ் தப்புன்னு
தெரியும்ல... அப்புறம் என்ன இருக்கறதை
கொடுத்திட்டு வண்டியை எடுத்துக்க".
" நூறு ரூபாய்தான் சார் கைல இருக்கு"
"பரவாயில்லை. கொடுத்திட்டு போ"
"இந்தாங்க சார்"
நூறு ரூபாயை வாங்கி பாக்கெட்டில்
திணித்தார்.
---
நர்ஸ் கேட்டார் "சார் என்ன சார் யோசனை?
இந்த மெடிசினை வாங்கிட்டு வாங்க
சீக்கிரம்" என்றவாறு ப்ரஸ்கிரிபசனை அவர்
கையில் திணித்தாள் நர்ஸ்.
மருந்தை வாங்குவதற்காக பாக்கெட்டில்
கை விட்டு பணத்தை எடுத்தார். சற்று
முன் அவன் லஞ்சம் கொடுத்த நூறு
ரூபாய் நோட்டும் வெளியே வந்தது.
அதிலிருந்த காந்தி அவரை பார்த்து
சிரித்தது போல தெரிந்தது....!!!
"""" படித்து பிடித்தது """""

Saturday 6 June 2015

Real Life Stories (People now are so insensitive) At least after reading this we should change!!





❝ Today my sister came from office, and I saw she wasn't herself. There were some questions in her eyes. After some time she came to my room sat beside me, leaned against me and started talking.


She said "We don't live; we just focus so much on tomorrow, career, future, money and all these things. And we don't realize how fragile life is and maybe there is no tomorrow".

Now it was getting serious and philosophical so I looked at her carefully.

She said "You remember the cute, nice, marriage card of my colleague I showed you other day?"

I said "Yes, it was creative".

She said "He died in our office today and he was just 32. How could this happen. Bit more than a fortnight of his marriage and he is dead".

I looked into her sullen deep bit wet eyes and said "Yes life is strange, so is death. Poor fellow, tell me how it happened"
She said "He went down to have lunch there he got heart attack and dead after some time. And people are so insensitive; one guy told me that nobody came to help for some time. People don't help until and unless it is their family. The ambulance came 15-20 minute late somebody could have dropped him in his car, maybe he could have been saved."

She paused and started again "You know these were the early days of his marriage and he was so happy and exited, in the morning he was discussing about taking leave tomorrow for pooja (a ritual post marriage), and was bit scared to ask for leave from manger as he just joined office. "

"You know we got to know about him after 2 hours when we saw his chair empty, how people can be so insensitive; everybody was online working as if nothing has ever happened. Nobody went to hospital with him, few went to see him later though. His seat, the Tiffin box was there, the same table, the computer all those notes stuck on the wall, only the chair was empty”

"His phone was locked so they informed his parents so late. When they were putting him on ambulance, doctor said may be he is no more, same time her newlywed wife called. May be she called to know if he got leave for tomorrow. Or to call him early today. We used to tease him as he used to rush back to home early in the evening."

"How many dreams died along with him? I pity on the poor girl his newlywed wife. Now society will eat her like vulture blaming this all on her. She will be cursed, hated, judged, blamed for this thing. She will be shattered to the core. Her dreams washed away her happiness gone, on the top of that society will not let her be in peace to even mourn. Just 18 days back there was grand celebration the best day of her life everything was like fairy tale for her. But now society will not leave any place for her. Her own will become her enemy. Why this happens?"

“I have seen only men dying of heart attack and in such age it is unthinkable. Girls cry, fight but let it come out with tears, men don’t they keep the emotions so much inside may be that causes it. On the top society expects you to be tough ‘Men don’t cry’. Why don’t you tell what is bothering you, why don’t you cry. ”

I just looked at her nodded my head but went in deep thinking on many ‘Whys’. May be there are no answers or answers those I am not ready to see. I still wonder. ❞
~Prakash

Tuesday 19 May 2015

Daily Inspirational Stories- Mom and Child



A little girl was holding two apples with both hands.

Her mum came in and softly asked her little daughter with a smile: my sweetie, could you give your mum one of your two apples?

The girl looked up at her mum for some seconds, then she suddenly took a quick bite on one apple, and then quickly on the other.


The mum felt the smile on her face freeze. She tried hard not to reveal her disappointment.

Then the little girl handed one of her bitten apples to her mum,and said: "Mummy, here you are. This is the sweeter one".

Moral of the Story: No matter who you are, how experienced you are, and how knowledgeable you think you are, always delay judgement. Give others the time and the opportunity to explain themselves. What you see may not necessarily be what you're thinking. Try not to jump to conclusions.


Thinam Oru Thagaval (தினம் ஒரு தகவல்)

There once was a farmer who discovered that he had lost his watch in the barn. It was no ordinary watch because it had sentimental value for him.
After searching high and low among the hay for a long while; he gave up and enlisted the help of a group of children playing outside the barn.
He promised them that the person who found it would be rewarded.
Hearing this, the children hurried inside the barn, went through and around the entire stack of hay but still could not find the watch. Just when the farmer was about to give up looking for his watch, a little boy went up to him and asked to be given another chance.
The farmer looked at him and thought, “Why not? After all, this kid looks sincere enough.”
So the farmer sent the little boy back in the barn. After a while the little boy came out with the watch in his hand! The farmer was both happy and surprised and so he asked the boy how he succeeded where the rest had failed.
The boy replied, “I did nothing but sit on the ground and listen. In the silence, I heard the ticking of the watch and just looked for it in that direction.”
Moral:
A peaceful mind can think better than a worked up mind. Allow a few minutes of silence to your mind every day and see, how sharply it helps you to set your life the way you expect it to be!

Thursday 14 May 2015

FB Posts

Thursday 23 April 2015

ஆயிரத்தில் நானும் ஒருவன் (Share your views)

எனக்கு கிடைத்தால் போதுமென்று(!)
கூட்ட நெரிசலில் பேருந்தின் 
இருக்கை நோக்கியோடும் பல 
ஆயிரம் வீரர்களில் நானுமொருவன்..!




















வயதான பலர் தள்ளாடும் நிலை 
கண்டும் எழுந்து இடம் விடாதே! 
என்று  சுயநல முடிவெடுக்கும்-பல 
நல்ல(!) மனிதர்களில் நானுமொருவன்..!
  
கண்முன்னே நடக்கும் அநியாயங்கள்
நல்லவேளை எனக்காக வில்லையென  
காதிருந்தும் செவிடனாக்கும் கருவிமாட்டும்
கனிவுள்ள(!) மனிதர்களில் நானுமொருவன்..!

கேரளாயென்ன கர்நாடகா யென்ன 
தண்ணீர்த்தர யார் மறுத்தால் 
தனக்கென்ன என்று எண்ணும் 
பகுத்தறிவாளர்கள்(!) பலருள் நானுமொருவன்..!

இல்லாதவருக்கு ஒரு ரூபாய் கொடுக்க 
ஓராயிரம் முறை யோசித்து-எல்லாம் 
இருக்கும் காதலிக்கு இலட்சங்கள் 
பரிசளிக்கும் ரோமியோ(!)களில் நானுமொருவன்..! 

- Anbuselvam @ Saran 

Friday 6 February 2015

Farewell day(நம் கல்லூரி கால நட்பு) Feelings of India Day

எனக்கென்று நண்பர்கள் கிடைப்பார்கள்
என்ற கனவுடன் நுழைந்தேன்
கல்லூரிக்குள்...!

முதல் நாள் இங்கே உட்காரு என்று சொல்லி
முதல் நட்பு கிடைக்க, நாளடைவில்
எனக்கில்லா நண்பர் கூட்டம் இல்லை
இந்த கல்லுரியில்...!

நண்பனின் நண்பன் எனக்கும் நண்பன்
என்று எங்கோ கஷ்டப்படும் நண்பனின்
கவலையைப் போக்க போராடியும்,
என் நண்பன் வீட்டு விசேசங்களுக்கு சென்று
அவர்களின் வீட்டுப் பிள்ளைதான் நாங்களும்
என்று கவனித்த அவர்களின் பாசத்தையும்
இன்றும் எங்களது நெஞ்சம் மறக்கவில்லை...!

என் முகம் வாடிக்கிடக்க,
நான் இருக்கிறேன் உனக்காக
என்ற குரல் ஒன்று போதும்
என் முகம் மலர...!

தினம் தினம் நமது கால்கள்
ஒன்றின்பின் ஒன்றாக நடக்கவே
இன்பம், துன்பம் அனைத்தையும்
பகிர்ந்தபடியே மெல்ல சென்றது
கல்லூரி கால நாட்கள்...!

இன்று கல்லூரி படிப்பு முடிந்தாலும்
நம் நட்புக்கு முடிவு
என்பதே இல்லை என்றும்...!

தொடரட்டும் நம் நட்பு என்றென்றும்...!!!

By,
NANCY VINCENT

Popular Posts